Nieuws van Pablo- La mamá de Pablo (antes Aaron) nos escribe

Pablo doet het nog steeds harstikke goed. Hij is echt het beste speelkameraadje voor Nina wat we hadden kunnen uitkiezen. Die twee zijn dikke maatjes en ravotten en spelen de hele dag door.

Pablo is ook wel eens ondeugend, hij kan het gewoon niet hebben dat ik even het huis uit ben, als ik een korte boodschap ga doen, heeft hij alle kranten al verscheurd, of de deurmat aan stukken gebeten, en laatst een hele plantenbak in de huiskamer uitgegraven, daar was ik even niet zo blij mee. Maar hij weet ook goed wanneer hij iets heeft gedaan wat niet mag. Hij komt dan met hele platte oortjes naar me toe en zet zijn liefste blik op, dan smelt ik weer meteen helemaal weg.

Sinds een week mag hij helemaal los mee over de weilanden, we probeerden al een tijdje hem kleine stukjes los te laten, maar zijn oren werkten buiten niet zo goed. Als ik nu roep komt hij ook niet meteen, maar hij loopt niet meer weg en is vaak nog eerder bij de achterdeur dan ik. Als hij 's morgens buiten los mag, is het net een hert dat alle kanten opspringt: héél leuk om te zien!

Hij slaapt op een hondenkussen langs mijn bed, als het hem lang genoeg heeft geduurd, trekt hij het dekbed van me af, dat is het teken om op te staan.Gelukkig is dat voortaan in het weekend al om 8.00 uur, door de week is hij gewend om 6.15 uur op te staan. Het is een goede wekker. Al met al gaat het dus echt heel goed met hem.

Heel veel groetjes, en een poot van Nina en Pablo, Mary-Ann


Pablo lo pasa superbien. Es el mejor compañero que hubieramos imaginar para nuestra perra Nina. Juegan y se divierten todo el día sin cesar.

Puede ser travieso también, no aguanta que me voy y cuando salgo un ratito para ir de compras, destroza los periódicos o el felpudo. El otro dia ha desenterrado las plantas en la jardinera en el living y no estaba muy contenta al regresar. Pero sabe muy bien que ha hecho travesuras, se acerca con las orejas muy bajas y me mira entonces con los ojitos tan dulces que es imposible reñirle.

Esta semana hemos empezado a dejarle ir suelta por los campos. Ya habiamos intentado soltarle un ratito, pero no nos hacia caso cuando le llamabamos. Cuando le soltamos ahora, no viene inmediatamente cuando le llamo, pero tampoco se escapa y muchas veces me está esperando a la puerta cuando vuelvo. Cuando le suelto por la mañana, salta como una gacela por los campos: es espectacular!

Duerme en un colchón al lado de mi cama y por la mañana se me tira el edredón para que me levante. Menos mal que en los fines de semanas espera hasta las 8, en la semana se levanta a las 6 y cuarto. Es un despertador puntual! Lo veis, es un cielo y lo pasa muy muy bien.

Un beso grande y una patita de Nina y Pablo,
Mary-Ann